مصاحبه

گفتگو با چارلز مایکل پالانیک

در مصاحبه‌های زیادی که انجام دادی بیش‌تر روی جنبه‌های نیهیلیستی رمان‌هایت تأکید شده، فکر نمی‌کنی این حساسیت‌ها خسته‌کننده شده باشد؟

آره؛ تا حدودی خسته‌کننده است. به‌ویژه وقتی‌که احساس می‌کنم یک رمان رمانتیک نوشتم و این‌که همیشه سعی کردم یک شخصیت تنها را به جامعه بازگردانم. بین اهمیت ندادن و پوچ‌گرایی درباره یک موضوع تفاوت فاحشی وجود دارد، این‌که شخصیت‌های داستانی من واکنش‌های نرمالی از خود نشان نمی‌دهند و موردقبول هنجارهای جامعه نیستند به این معنی نیست که اهمیتی برایشان ندارد، فقط درام‌های معمولی را قبول ندارند.

در مقدمه جدیدی که برای کتاب «باشگاه مشت‌زنی» نوشتی، اشا ...

گفتگو با چارلز بوکوفسکی

از ما خواستید «هنک» صدایتان کنیم؛ مگر اسمتان چارلز نیست؟

«هنک» مخفف هنری، اسم واقعی من است. چارلز نام میانی من است. مادر و پدرم همیشه من را این‌طور صدا می‌زدند: «هننرییییی! شام آماده است!» من هم برای شام خوردن بیرون می‌آمدم و آن‌ها قبل از این‌که غذا بخورم یا بعدازآن، من را به‌قصد کشت کتک می‌زدند. والدینم آدم‌های بدی بودند. به همین خاطر وقتی اولین بار تصمیم به نوشتن گرفتم، با خودم گفتم: باید از شر اسم هنری خلاص شوم؛ برایم بدشانسی می‌آورد؛ بنابراین اسم چارلز را انتخاب کردم. چارلز بوکوفسکی جالب‌تر به نظر می‌رسد. اگر هنری بوکوفسکی می‌ماندم، هرگز به اینجا نمی‌رسیدم؛ هنوز داش ...

گفتگو با جومپا لاهیری

برخی داستان‌ها در کتاب نخست شما، «ترجمان دردها»، در هند و بقیه در آمریکا اتفاق افتاده است. داستان «همنام» نیز در آمریکا اتفاق می‌افتد. ممکن است کمی بیشتر درباره اهمیت مکان رخداد داستان در کارهایتان صحبت کنید؟

هنگامی‌که به‌طورجدی شروع به نوشتن داستان کردم، همیشه موضوعات کارهای اولیه من، به دلایلی در کلکته اتفاق می‌افتاد. کلکته شهری است که به دلیل دیدارهای متعدد من و خانواده‌ام از آن‌جا - که گاهی چند ماه طول می‌کشید - خوب می‌شناسیمش. این سفرها به شهری بزرگ، غیرمتعارف و جذاب که با «نیوانگلند» ی که در آن بزرگ شدم بسیار متفاوت است – آن‌چه را که باید از دین و مردم درک کنم، از ...