مصاحبه

مصاحبه با حسین مرتضاییان آبکنار

عقرب روی پله های راه آهن اندیمشک! اسم متفاوتی است. شما هم حتمن موافقید. اندیمشک در این داستان چه نقشی دارد؟

دلیل اصلی انتخابِ این اسم این است که من بیست سال پیش، روی پله‎های راه‎آهن اندیمشک نشسته بودم و دیدم که خون از پله‎ها بالا آمد.

اندیمشک اسم زیبایی است، و خب بخش مهمی از داستانِ من در این شهر می‎گذرد. زمانی که سرباز بودم، هر وقت از تهران می‎آمدم منطقه، در اندیمشک از قطار پیاده می‎شدم. اگر زود رسیده بودم، یک ساعتی در ایستگاهِ صلواتی می‎ماندم و شاید صبحانه‎ای هم می‎خوردم. چهل و پنجاه و شصت روز بعد هم که می‎خواستم برگردم تهران، مدتی در اندیمشک بودم تا قطاری برسد و م ...

دیدار با اسدالله امرایی

شما در دوران جوانی با اکبر عبدی و ساعد باقری و بعضی دیگر از چهره‌ها دوستی داشتید. داستان چه بود؟

با اکبر عبدی که همسایه، بچه‌محل و خلاصه همبازی بودیم. سال‌های ۵۰ تا ۵۸-۵۹ در یک محل بودیم. پدران‌مان هم همکار بودند. با ساعد باقری هم همکلاسی بودیم. ساعد باقری در مدرسه قاری قرآن بود. بقیه‌ هم گروه نازی‌آبادی‌ها بودند. عمادالدین باقی و سعید حجاریان و همه بچه نازی‌آباد بودند؛ باقی در مدرسه بغل‌دستی ما درس می‌خواند.

پیش‌بینی‌هایی از آینده یکدیگر داشتید؟

بچه بودیم و حالی‌مان نبود. نهایت عشق‌مان این بود که سینما برویم. البته خیلی هم قابل پیش‌بینی نبود. خیلی از چیزهایی ...

ناگفته‌های منوچهر بديعی درباره‌ی «اوليس» جويس بعد از بيست‌وهفت سال

خانه‌ی #منوچهربدیعی در کُردان معماری خاصی دارد،‌ از همان درِ حیاط که پیچ‌درپیچ به درِ خانه می‌رسیم، می‌فهمیم خانه‌ی بدیعی نقشه‌راه می‌خواهد و راه‌بلدی. درست مانندِ نقشه‌ای که #جویس از دابلین در «اولیس» ترسیم می‌کند و مترجمان و مفسرانی همچون بدیعی را سالیانی به درکِ‌ آن فرامی‌خواند. جغرافیایی که با تاریخِ دابلین و ایرلند گره ‌خورده، تا حدی که به‌قول مترجم فارسیِ «اولیس»، حقیقت این است که داستان اولیس لابه‌لای اساطیر و تاریخ و جغرافیا پراکنده است. (۱) خانه‌‌ی بدیعی ساده است و همان‌طور که انتظار می‌رود دورتادور پُر از کتاب است و میز کاری میان کتاب‌ها جا خوش کرده که تاریخ ندار ...