میشل عزیز
موضوع(ها):
داستان‌های ایتالیایی - قرن ۲۰م.
ناتالیا گینزبورگ
ناتالیا گینزبورگ (به ایتالیایی: Natalia Ginzburg) (زاده ۱۴ ژوئیه ۱۹۱۶ در پالرمو - درگذشته‌ی ۷ اکتبر ۱۹۹۱ در رم) نویسنده‌ی مشهور ایتالیایی است.
کتاب های مشابه
درباره لک‌لک بوک
از مهم‌ترین دستاوردهای جهان امروز، گسترش روزافزون رسانه‌هاست؛ رسانه‌هایی که با نفوذی غیر قابل انکار بر فرهنگ، تاثیر گسترده‌ای بر آینده‌ی جوامع مدرن دارند.
تیم لک‌لک بوک به عنوان اولین رسانه‌ی تخصصی دنیای کتاب، در تلاش است تا برای اعتلای فرهنگ کتابخوانی و دسترسی آسان‌تر به کتاب و هر آنچه که به این حوزه مربوط است، مسیر بهبود فرهنگ جامعه‌ی خویش را مهیا کند. همراهی شما در این جریان، بی‌شک راهگشای ماست و از آنجا که رسانه با مخاطبش معنا پیدا می‌کند، سعی ما بدون حضور و همراهی شما بی‌ثمر خواهد ماند؛ پس در این راه با ما هم‌قدم شوید تا بتوانیم برای حال نابه‌سامان کتاب در این روزگار، کوششی بکنیم به قدر وسع.
طراحی و بهینه سازی | مجتمع ارتباطات نوین ایرانیان
ارسال دیدگاه
darya
نمی‌دونم واقعا درباره‌ی این کتاب چی می‌تونم بگم کشش خوبی داشت و نویسنده، خوب نوشته بودش ولی وقتی تموم شد بهت زده شدم چون انتظار نداشتم تموم شه.
۱۳۹۸-۱۲-۱۰کتابش از اون مدل کتابای نامه‌ایه یعنی از نامه‌هایی که رد و بدل می‌شه می‌تونیم داستان کلی‌ش رو بفهمیم یه جاهایی یه چیزایی به آدم اضافه می‌کرد ولی در کل محتوا و هدف خاصی نداشت و فکر می‌کنم کلمه‌ی پوچ کلمه‌ی مناسبی برای توصیفش باشه. در کل دوستش نداشتم و پیشنهاد می‌کنم نخونیدش چون وقتتونو تلف می‌کنید.
darya
آخرین باری که تو را دیدم احساس سعادت می کردم. می دانستم که تو هم از غر زدن من ناراحت می شوی و هم احساس خوشی می‌کنی. حالا که فکرش را می‌کنم، می‌بینم چه روز سعادت‌مندی بوده است. ولی متاسفانه بشر لحظات سعادت‌مند عمرش را در همان لحظات درک نمی‌کند و قدرشان را نمی‌داند. با گذشت زمان، سعادت آن لحظات را می‌فهمیم. سعادت، برای من غر زدن و برای تو به هم ریختن گنجه‌های من بود. در عین حال باید بگویم که آن روز وقت بسیار گران‌بهایی را از دست دادیم. می‌توانستیم بنشینیم و درباره‌ی چیزهای مهم‌تری صحبت کنیم. احتمالا کمتر احساس سعادت می‌کردیم. ولی در آن صورت امروز دیگر به آن، به عنوان یک روز سعادت‌مند فکر نمی‌کردم. برایم تبدیل به یک روز جدی می‌شد. وجود تو را برایم روشن می‌کرد، وجود خودم را روشن می‌کرد. به جای حرف‌های واجب، واضح و روشن، یک مشت حرف بیهوده و خاکستری می‌زدیم، تو را می‌بوسم.
۱۳۹۸-۱۲-۱۰صفحه ۱۳۲