پسر عیسا

fmbeygi

خوندنش واقعاً یکی از تجربه‌های خوب داستان خوانی‌ام بود. حتی می تونم بگم ناب. همون قدر که فیلم مرثیه‌ای برای یک رویای آرنوفسکی توی دوران خودش در سینما کاربرد شیسته ی فرم و محتوا بود این جا هم می‌شد این رو حس کرد. همونطور که گفتم توی ادبیات روایت‌های مربوط به افراد معتاد، قرص مصرف کرده، الکلی و متوهم کم داریم و این کتاب که به نظر میاد مجموعه داستان به هم پیوسته است و راوی کل داستان‌ها یه پسر جوونه. به نظر میاد از این جهت که به خاطر نوع داستانا خیلی سخت می شه به طور قطع این حرف رو زد اما شواهد زیادی هست بر این که راوی یک نفر باشه اول از همه لحنش و به تبع اون نوع تفکرات و احساساتش. دوم اسم افراد و مکان‌هایی که تکرار می شن به خصوص اون کافه و اون دختر که آنجلیکا بود. سوم هم علاقه‌ی عجیب شخصیت به روزهای آفتابی یا نور خورشید که توی بیشتر داستان‌ها تکرار شده.
به شخصه نوع تحلیل‌های این پسر از دنیا و وقایعش که یه نوعی من رو یاد نوع تفکر شخصیت اصلی کتاب عامه پسند بوکفسکی می‌انداخت، برام دلنشین بود. یه جور ویژه‌ی خودش به دنیا می‌کرد که برای ما جذابیت داره. بعد هم نوع توصیفات به شدت بکر و جالب از دیدگاه اون رو دوست داشتم و مدام به این فکر می‌کردم که خیلی سخته که بشه یک توهم رو با کلمات توصیف کرد یا نوع نگاه یک آدم معتاد رو به یه پدیده‌ی ساده‌ی طبیعت نشون داد. همه‌ی ما مثلاً به غروب خورشید روی دریا نگاه می‌کنیم اما اون طور دیگه ای این پدیده رو تعبیر می کنه

دیالوگای پینگ پنگی فصل «دستان بی لرزش...» عالی، صریح و به شدت بانمکن. من رو به یاد کارای مک دونا و تارنتینو می‌انداخت.

این قسمت ممکنه باعث اسپویل (لو رفتن) بشه:
وقتی به داستان‌های آخر رسیدم متوجه شدم که کتاب بیشتر از این که یه مجموعه داستان باشه یه رمان کوتاهه. داستان اول با تصادف پسر شروع می شه و در انتهاش ما متوجه می شیم که اون رو توی بیمارستان نگه می دارن و دچار توهم شده. بعد هر کدوم از داستان‌ها تکه‌هایی از خاطرات پسرن قبل و بعد از این اتفاق. به خصوص هر چه به سمت انتهایی کتاب می‌رسیم، متوجه می شیم که نویسنده به نوعی خودنگاری کرده و چیزی شبیه به جریان زندگی و ترک اعتیاد خودش رو نوشته. حتی در فصل یکی مونده به آخر اذعان می کنه که من نویسنده‌ام و هر چی بگی همون رو جزء به جزء می‌نویسم.