بلبل حلبی

darya

مجموعه داستان کلا چیز عجیبیه. همیشه تعجب می‌کنم از مجموعه داستان‌ها. نویسنده‌هایی که عاشقشونم وقتی کوتاه می‌نویسند یه وقتایی واقعا عالی و یه وقتایی افتضاح می‌نویسند.
این مجموعه داستان هم همه جور داستانی داشت. نقطه‌ی اوج همه‌ی داستانا آخرشون بود. از بین همه‌شون فقط داستان "خروس" بود که اصلا ازش خوشم نیومد و زوری خوندمش بقیه‌شون یه جور قشنگی دل‌نشین بودند. داستان "مردن به روایت مه‌رو" یکم شبیه چشم‌هایش بزرگ علوی بود. "بلبل حلبی" رو تقریبا از همه‌ش بیش‌تر دوست داشتم. "می‌گوید آب، می‌گویی آب، می‌گویم آب" یکم معمولی بود. "بنفشه‌ها در آفریقا گل می‌دهند" حالت طنز تلخی داشت که دوستش داشتم. "کتاب اول شاعر" هم غم‌ناک بود و قشنگ. "غایب" یه حس عجیبی داشت که یهویی آخراش درکش می‌کنید. "بازی ناتمام" عاشقانه و قشنگ بود. "رمانس" هم درباره‌ی موسیقی بود که دوستش داشتم؛ ولی از همه تاثیرگذارتر داستان آخرش "باغ تابناک" بود. بعضی جاها بعضی داستانا یکم خنده‌دار می‌شد و یه جاهایی هم یهو ناراحت کننده. البته باید خیلی دل نازک باشید که اشکتونم دربیاره ولی خب حتما روی قلبتون تاثیر می‌ذاره.