محمدرضا رحمانی متخلص به «مهرداد اوستا» یکی از شاعران برجستهای بود که در احیای قالب قصیده نقش به سزایی داشته است. اگر اوستا را بدیل خاقانی نامیدهاند همه از آن روست که او از حیث دارا بودن ذخیرههای عقلی و نقلی در ادبیات کمنظیر بود. تصحیح دیوان سلمان ساوجی، تعلیقاتی بر نوروزنامهی خیام، از کاروان رفته، امام حماسهای دیگر، شراب خانگی، ترس محتسب خورده از آثار ارزشمند و ماندگار اوست. مجموعهی پیش رو مشتمل است بر گزیدهای از شعرهای وی که در قالب غزل، قصیده و دوبیتی با درونمایههای عمدتاً عاشقانه، مذهبی و حماسی تحت عناوینی از این دست به چاپ رسیده است: عشق عالم سوز؛ نیلوفر صبح؛ آه سحرخیزان؛ آن صبح پرنیانی؛ عشق و رسوایی؛ در آرزوی یک مژه خواب؛ کجاست همنفسی؛ حماسهی پیروزی؛ آشیان گیر افسانه؛ و حماسهی آرش.
موضوع(ها):
شعر فارسی - قرن 14
ارسال دیدگاه