خلاصه داستان خسرو شيرين

خسرو و شیرین، عنوان اثری منظوم و عاشقانه، از شاعر ایرانی، «نظامی گنجوی»، در سده ی دوازده میلادی ست. این منظومه، داستان عشق: خسرو پرویز، آخرین پادشاه بزرگ شاهنشاهی ساسانی، به شاهزاده ی ارمنی، «شیرین» است. که سپس ملکه ی ارمنستان می‌شود. این داستان را، فردوسی نیز در شاهنامه، و شاعران دیگر هم آورده‌ اند، و نسخه‌ های دیگری از آن، با عنوان‌: «شیرین و فرهاد» نیز، موجود است. نظامی این داستان را، به سفارش شاه سلجوقی، «سلطان ارسلان»، سروده است. «سلطان ارسلان»، از نظامی خواسته بود، که داستانی عاشقانه بسراید، اما موضوع آنرا مشخص نکرده بود، نظامی، داستان «خسرو و شیرین» را برگزید، که در همان ناحیه ی محل زندگی او، رخ داده بود، و تا حدودی بر طبق رویدادهای تاریخی واقعی بود. نظامی خود آنرا «شیرین‌ترین داستان دنیا» به شمار آورده است. نظامی داستان را، با تأثیر از: فردوسی، و منظومه ی «ویس و رامین»، اثر: «فخرالدین اسعد گرگانی»، سروده است. این منظومه: ششهزارویکصدوپنجاه بیت دارد، و نظامی برای سرودن آن، بیش از شانزده سال، کوشیده است. پژوهشگران تاریخ سرایش این منظومه را، بین سالهای 571 هجری قمری، تا سال 587 هجری قمری، می‌دانند. دانشنامه ی ایرانیکا می‌نویسد: «امکان دارد نظامی، این داستان را در سال 571 هجری قمری، پس از بر تخت نشستن طغرل، به جای پدرش، آغاز کرده باشد». همین دانشنامه می‌نویسد: «نظامی آنرا پس از مرگ همسر نخست، و دلدار خویش: «آفاق»، سروده است».

موضوع(ها):
شعر فارسی - قرن 6ق.

نظامی گنجوی