تریستان و تونیو کروگر

"توماس مان" (Thomas Mann) در سال ۱۸۷۵ در "لوبک" آلمان متولد شد او نویسندگی را بسیار زود آغاز کرد و به دنبال رها کردن مدرسه صرفا به ادبیات پرداخت. او در اکثر آثار خود فساد اخلاقی اروپای میان دو جنگ جهانی را باز می نمایاند. آکادمی سوئد در سال ۱۹۲۹ جایزه نوبل برای ادبیات را به او اهدا کرد. وی با ظهور فاشیسم مجبور به فرار از میهن شد.
"مان" پیش از تسلط فاشیسم بر آلمان اعتقاد داشت که هنرمند می باید به مسائل معنوی بپردازد و از سیاست دور بماند. اما هنگامی که فاشیسم بر کشور او مسلط شد دیدگاهش تغییر کرد و فعالانه به سیاست پرداخت و مدافع زندگی آزاد و خلاق گردید. او با ارسال نامه ای سرگشاده به دانشگاه بن به طور رسمی رابطه خود را با آلمان هیتلری گسست. رژیم نازی اموالش را مصادره کرد، کتابهایش را سوزاند و تابعیت او را لغو کرد.
این کتاب از دو داستان "تریستان" و "تونیو کروگر" شکل یافته است در داستان "تریستان" نویسنده جوانی است که چون میان هنر و زندگی شکافی غلبه‌ ناپذیر می‌بیند به گوشه ‌نشینی پناه می‌برد. ولی این انزوا سرانجام توان جهت‌ یابی را در صحنه‌ اجتماع از او می‌گیرد. این اثر، داستانی از انحطاط فرهنگی است که مضمون بسیاری دیگر از آثار توماس مان از جمله تونیو کروگر هم هست.
توماس مان در "تونیو کروگر" به زندگی شاعری به نام تونیو کروگر می‌پردازد که در مقاطع مختلف زندگی‌اش عشق‌ها و تجربه‌های مختلفی را تجربه می‌کند.
"تونیو کروگر" پرخواننده‌ترین اثر توماس مان است؛ حکایت شکل‌گیری شخصیت نوجوانی که با دلواپسی هویت خود را جستجو می‌کند. در رمان ‌تونیو کروگر‌ ماجرا کمی عجیب‌تر است. ‌تونیو کروگر‌ کودکی ا‌ست که در خانواده‌ای ثروتمند متولد شده و به هنر روی آورده است. او را در صفحات اولیه رمان می‌بینیم و بعد در فصول بعدی، با آینده‌ این شخصیت مواجه می‌شویم.
موضوع بنیادین این رمان ها مسئله هنر و هنرمند است، هنرمند به عنوان نماینده ی معنویت و اخلاقی آرمان خواه در جامعه ای که مناسبات اقتصادی حاکم بر روزمره ی آحاد آن چندان هم سویی و هم سرشتی ای با این مفاهیم ندارد و در نتیجه میان هنرمند و مردم معمولی و متعارف، یا به عبارتی "شهروند" شکافی بیگانگی آور می اندازد.
"رایش رائیسکی" مفسر نامدار آلمان، تونیو کروگر را قصه قرن لقب داده و درباره‌اش گفته است: انسان‌های بسیاری خود را در آینه این نوول باز می‌یابند؛ همه آنانی که خسران دیده‌اند و در جامعه بی‌جایگاهند و از این رو ادبیات را وطن خود قرار داده‌اند.

علی محمدی (کارشناس ارشد روان شناسی)

توماس مان