سه دختر حوا

darya

اون‌قدری که ازش انتظار داشتم، انتظاراتمو براورده نکرد ولی این دلیل نمی‌شه که کتاب بدی بوده باشه، برعکس، کتاب خیلی خیلی عالیی بود. مشکل فقط این‌جاست که ما از بعضی آدما توی ذهنمون بت می‌سازیم مثلا بتای من میچ آلبوم و الیف شافاک و فردریک بکمن و خالد حسینی هستند. بت ساختن کار خوبی نیست. اونا هم آدمند. می‌تونند اشتباه کنند. حق دارند و همین‌طور می‌تونند نظرات و عقایدی مخالف افکار من داشته باشند و باز هم آدمای خوبی باشند.
این کتابم می‌خواست دقیقا همینو بگه. درکنار کلی مفاهیم جالب دیگه. این که تفاوت‌ها رو درکنار هم بپذیریم. فکر کنم هزار بار این جمله رو این‌جا نوشتم ولی تا وقتی که تو دنیا این پذیرفتنو نبینم، به نوشتنش ادامه می‌دم پس مجبورید عادت کنید.
داستان سه دختر حوا، داستان پری و مونا و شیرینه. سه تا دختری که با هم دوستند درحالی‌که کلی با هم متفاوتند. دعواشونم می‌شه البته ولی مهم اون همدلیه که پروفسور آزور می‌خواست بهش برسند.
پروفسور آزور برای من دوست داشتنی‌ترین شخصیت کتاب بود. خیلی دلم می‌خواست واقعی بود و می‌تونستم منم سر کلاساش حاضر بشم. این‌جور آدما اطرافمون هستن ولی تعدادشون زیاد نیست. خیلی ساده می‌شه شناختشون. یا خیلی ساده عاشقشون می‌شید یا خیلی زود ازشون متنفر می‌شید.
خوندن سه دختر حوا رو به همه‌ی آدما پیشنهاد می‌کنم. همه‌مون نیاز داریم به درک کردن و درک شدن، به همدلی، به وحدت در عین کثرت. هدف پروفسور آزور هم همین بود.
ترجمه‌ی روون و قشنگی داشت فقط یه جاهایی مشکلات کوچیکی داشت که قابل چشم‌پوشیه. اگه شعرهایی که از شاعرای ایرانی توش بود رو اصل شعرو پیدا می‌کرد و می‌نوشت خیلی جذاب‌تر می‌شد چون این‌جوری به صورت متن فهمش یکم سخت بود برای من. شعر اصلی رو راحت‌تر می‌فهمم. و آخرای کتاب هم یه جایی به‌جای اسم امید نوشته بود نادر که کلی گیج شدم و نفهمیدم مشکل از نویسنده بود یا مترجم به هر حال ایراد خیلی بزرگی نبود. مرسی از ترجمه‌ی خوب آقای صابر حسینی و نشر خوب نیماژ.