مائده‌های زمینی

darya

دوتا کتاب توی یه کتاب بود.
سبک نوشتنش حالت فلسفی طور داشت. از آندره ژید فهمیدم که یه جاهایی خیلی امیدوارانه و بیش از حد مثبت به همه چیز نگاه می‌کنه یه جاهایی هم منفی می‌شه؛ مثل همه‌ی آدمای دیگه. خوندنش لذت بخشه نثر شعرگونه‌ی قشنگی داره ولی وقتی طولانی می‌شه یک‌نواخت و خسته کننده می‌شه‌. ترجیح می‌دم چنین کتاب‌هایی رو در قالب متن‌های کوتاه کوتاه توی شبکه‌های اجتماعی بخونم تا در قالب کتاب چون کششش کم می‌شه و آخرای کتابو دیگه به زور باید تموم کرد.
آخرین قسمتی که توی کتاب مائده های زمینی هست یه قسمت کوتاه به اسم هدیه کتابه که به نظرم به کل کتاب می‌ارزید.
درکل توی کتاب یه جاهایی حس کردم حرف خاصی برای گفتن نداره.
کتاب دومش مائده‌های تازه بود انگار پخته‌تر شده بود واقع‌بینانه‌تر به همه چیز نگاه می‌کرد و خیلی بیش‌تر از مائده‌های زمینی دوستش داشتم.
خیلی جاها پیش می‌اومد که با نویسنده مخالف بودم. به نظر من یه فرهنگی که آدمای کتاب‌خون باید یاد بگیرند داشته باشند اینه که اگه کتابی رو می‌خونیم لزومی نداره حتما با همه‌ی افکار نویسنده‌ش موافق باشیم. افکار آدما خیلی با هم متفاوته اگه بتونیم نظرهای مخالف خودمون رو بپذیریم اون موقع‌ست که یاد گرفتیم زندگی اجتماعی خوب داشته باشیم.