ابوتراب خسروی

تولد : ابوتراب خسروی (متولد ۱ فروردین ۱۳۳۵ هجری شمسی در شهر فسا، استان فارس) نویسنده‌ی معاصر ایرانی است.

پدر ابوتراب نظامی بود؛ به همین دلیل سال‌های جوانی او در شهرهای مختلف ایران گذشت. در سال‌های ۱۳۴۸ و ۱۳۴۹ در دبیرستانی در اصفهان درس می‌خواند و شاگرد هوشنگ گلشیری، نویسنده ایرانی بوده‌است.
ابوتراب خسروی لیسانس آموزش ابتدایی دارد و سال‌ها در شیراز به کودکان عقب‌مانده‌ی ذهنی آموزش داده است. در حال حاضر بازنشسته شده و در شهر شیراز زندگی می‌کند. خسروی متأهل است و سه فرزند دارد.
آثار ابوتراب خسروی دارای مضامین سوررئال با تکیه بر ویژگی‌های رمان پست مدرن است. او با احاطه‌ی نسبی بر ادبیات کهن، دارای نثری پخته و قوی است. در آثار خسروی زبان ویژه‌ای را می‌بینیم که تمایل به باستان‌گرایی، کهن‌الگویی و بازگشت به زبان متون مقدس دارد. گفتگوی متن‌های گوناگون و بینامتنیت در آثار خسروی دیده می‌شود. نوشته‌های او بوی رؤیا و اسطوره می‌دهند و به همین دلیل «همه‌زمانی» و «همه مکانی» است؛ زمان در آثارش می‌شکند؛ آثار ابوتراب خسروی انسان را به درنگ، اندیشیدن و استغراق در واژه‌ها دعوت می‌کند. موضوعاتی مثل هستی، مرگ، عشق و انسان که با استحاله‌های پی در پی در آثار وی وجود دارند از موضوعات اصلی کارهای اوست.

کتاب‌شناسی
۱. هاویه (۱۳۷۰) مجموعه داستان
۲. دیوان سومنات (۱۳۷۷) مجموعه داستان
۳. اسفار کاتبان (۱۳۷۹) رمان، برنده جایزه مهرگان ادب
۴. رود راوی (۱۳۸۲) رمان، برنده چهارمین دوره جایزه هوشنگ گلشیری
۵. ویران (۱۳۸۸) مجموعه داستان، برنده یازدهمین دوره جایزه هوشنگ گلشیری
۶. حاشیه‌ای بر مبانی داستان (مجموعه مقالاتی در خصوص تئوری‌های داستان با تکیه بر مقوله داستان ایرانی)
۷. ملکان عذاب رمان
۸. آواز پر جبرئیل...