تولد : پیتر کری (Peter Carey)، متولد ۷ مه ۱۹۴۳، نویسنده، پدیدآور و رماننویس اهل استرالیا است.
پیتر کری (Peter Carey)، بزرگترین نویسنده تاریخ استرالیا، یکی از سه نویسندهای است که تاکنون توانسته دوبار جایزه بوکر را از آن خود کند.
کری، نخستین جایزه بوکر خود را در سال ۱۹۸۸ برای رمان «اسکار و لوسیندا»، دومین جایزه را برای رمان «سرگذشت واقعی دارودسته کِلی» در سال ۲۰۰۱ دریافت کرد و برای رمان «طوطی و اُلیور در آمریکا» در سال ۲۰۱۰ نامزد نهایی جایزه بوکر شد.
علاوه بر بوکر، کری تاکنون سه بار برنده جایزهی ادبی مایلز فرانکلین شده و بارها نیز به عنوان برنده بعدی دریافت جایزه ادبی نوبل از وی نام برده شده.
اهمیت پیتر کری و رمانهایش در ادبیات امروز جهان تا آنجا است که وی تاکنون به دریافت سه رتبه افتخاری نائل آمده؛ عضو برگزیده در انجمن پادشاهی ادبیات انگلستان (۱۹۸۹)، عضویت افتخاری آکادمی علوم انسانی استرالیا (۲۰۰۱) و عضویت در آکادمی علوم و هنر آمریکا (۲۰۰۳).
همچنین در سال ۲۰۱۰، تصویر پیتر کری، روی دو تمبر پُستی استرالیا، از سری تمبرهایی که به «اسطورههای استرالیایی» اختصاص دارد، نقش بست. کری در ۱۱ ژوئن ۲۰۱۲، «به خاطر خدمات برجستهاش در عرصه ادبیات، در مقام یک رماننویس، و به دلیل ارتقای سطح بینالمللی هویت استرالیا، در مقام استادی برای نویسندگان نوظهور»، بهعنوان و درجه سلحشوری استرالیا نائل آمد.
فانتزی و عناصر علمی-تخیلی در داستانهای کوتاه کری که از لحاظ موضوعی و سبک نگارش کاملاً از قالب ادبی آن دوره متمایز بود، توجه منتقدان را به خود جلب کرد. نثر کری برخلاف قالب ادبی تاریخی استرالیا، نثری موجز و مختصر با فضایی مصیبتبار و به طور قابل توجهی فاقد ویژگیهای ادبیات سنتی زمان خود و نمایانگر جدایی ریشهیی از رئالیسم خشک و سبک داستانسرایی بومی است که این را میتوان مبدأ تحول از بومی به بینالمللی دانست.
آثار
- رمان
1. ایلی واکر (۱۹۸۵)
2. اُسکار و لوسیندا (۱۹۸۸)
3. زندگی غیرعادی تریستان اسمیت (۱۹۹۴)
4. جک مگز (۱۹۹۷)
5. سرگذشت واقعی دارودسته کلی (۲۰۰۰)
6. زندگی جعلی من (۲۰۰۳)
7. داستان عاشقانه سرقت (۲۰۰۶)
8. من غیرقانونی (2008)
9. طوطی و اُلیور در آمریکا (۲۰۱۰)
10. کیمیای اشک (۲۰۱۲)
11. فراموشی (۲۰۱۴)
- مجموعه داستان کوتاه:
1. خیکی در تاریخ (۱۹۷۴)
2. جنایات جنگی (۱۹۷۹)
در نیویورک، تاکسیها کابوسی تمام عیارند. نمیدانم مردم چطور تحمل شان میکنند. شکایتم بابت صندلیهای دل و روده بیرون ریخته شان نیست یا کمک فنرهای پیزوری یا پیچیدن به چپهای جنون آمیز؛ بلکه اعتقاد و ایمان عمومی رانندگان شان است.
ارسال دیدگاه