بخش نخست کتاب دربارهی تکامل تاریخی روش ساختاری پژوهش متون ادبی است. بحث با زبانشناسی سوسور و منطق پیرس آغاز میشود و ادامۀ آن بهشرح نظریههای ادبی اندیشگرانی میرسد چون شکلوفسکی، یاکوبسن، باختین، موکاروفسکی، اسپیتزر، پروپ، یولس، برمون و گرماس.
در بخش دوم از اندیشههایی بحث شده استکه مهمترین نظریهپردازان ساختارگرا در سه دههی اخیر در زمینهی بررسی متن ادبی ارائه کردهاند، متفکرانی چون لوی استروس، فوکو، بارت، تودورف، ژنت، کریستوا و اکو.
بخش بعدی به روش شالودهشکنی متن میپردازد که دریدا پایهگذاشتهاست. نقد اینمتفکر از «متافیزیک حضور»، اندیشههای بلوم، دمان و دیگر شالودهشکنان و نیز نظریههای ادبی فیلسوفان پسامدرنیست چون دلوز و لیوتار در اینبخش آمدهاست.
بخش آخر دربارهی تکامل تاریخی و مباحث اصلی آیین هرمنوتیک است، از روش تأویل متون مقدس تا آخرین آثار نظریهپردازان «مکتب دریافت متن». در اینراه اندیشههای نیچه، فروید، هوسرل، هیدگر، گادامر، هرش، ریکور، آیزر و یاس دربارهی تأویل متن طرحشدهاست.
موضوع(ها):
نقد ادبی
ساختارگرایی
شالودهشکنی
هرمنوتیک
ارسال دیدگاه