معرفی کتاب: بابا گوریو (به فرانسوی: Le Père Goriot)
«باباگوریو» اثر اونوره دو بالزاک (Honore de Balzac) نویسندهی رئالیست فرانسوی است که در سال ۱۸۳۴ در مدت چهل روز نوشته شد و نخستینبار در مجلهی «پاریس» منتشر گردید و در سال ۱۸۳۵ به صورت کتاب چاپ شد. باباگوریو در ایران تاکنون توسط م.ا.بهآذین، ادوارد ژوزف و مهدی سحابی به فارسی برگردانده شدهاست.
«بابا گوریو» بدون شک یکی از بهترین آثار بالزاک است؛ در همان سال ۱۸۳۴ که نوشتنش را شروع کرد به دوستانش پیغام میداد که اثر بزرگی را شروع کرده است و نتیجهاش چیزی کاملاً خلاف انتظار خواهد بود.
این کتاب ماجرای زندگی جوان شهرستانی سادهدلی به نام اوژن دو راستینیاک است که به اقامت پاریس درآمده و در «پانسیون ووکه» که محل اقامت افراد گوناگونی و غریبی است، اقامت میکند. یکی از افراد ساکن در این پانسیون بابا گوریو است که ثروتش را تا آخرین سکهی سیاه به دو دختر طمعکارش میسپارد و خود در این پانسیون گوشه میگیرد و دست آخر در غربت میمیرد. این داستان که در پاریس بورژوازی قرن نوزدهم رخ میدهد، داستان تلاقی سرنوشت انسانهای گوناگون است که در قالب شخصیتهای مثبت و منفی عناصر سازندهی داستان را تشکیل میدهند؛ برداشتی واقعگرایانه از کمدی دردناک موجودی به نام انسان.
همانطور که م.ا.بهآذین، مترجم کتاب در مقدمهی باباگوریو میگوید، این داستان فقط قصهی پدر بدبختی که دخترانش فداکاری مداوم و محبت بیدریغ او را با بدترین ناسپاسی و حق ناشناسی جواب میگویند نیست. در این داستان، به موازات سرگذشت گوریو، داستان دیگری جریان دارد که کمتر از آن شورانگیز نیست و آن مواجههی جوانی ساده و شهرستانی با زندگی در پاریس یا به طور اعم خود زندگی است.
کلود فارو عضو فرهنگستان فرانسه میگوید که این داستان را بارها خوانده و هربار همان هیجان مطالعهی اول به او دست دادهاست. داستان باباگوریو نه فقط در زمرهی بزرگترین رمانهای دنیاست بلکه نشانگر شاهکار نبوغ انسانی است.
سودابه امیری
داستانهای فرانسه - قرن ۱۹م.
۳۴۸ صفحه - رقعی (گالینگور)
ارسال دیدگاه