بارسلون – هر لحظه منتظرم یک نفر بیاید و بگوید اینجا جای من است که نشستهای. اما هیچکس نمیآید و من تا آخر کنسرت نزدیکترین آدم به خواننده میشوم. تنها ترسم این است که مبادا انریکه دستم را بگیرد و بالا بکشد و بخواهد یکی از ترانههایش را باهم بخوانیم. چه آبروریزی میشود آن موقع!
ارسال دیدگاه