خسرو گلسرخی (زادهی ۲ بهمن ۱۳۲۲، درگذشتهی ۲۹ بهمن ۱۳۵۲) شاعر و نویسنده گیلانی بود که در سال ۱۳۴۷ سردبیر بخش هنری روزنامهی «کیهان» شد. گلسرخی از جمله روشنفکرانی بود که از جنبشهای چریکی حمایت میکرد و به همراه گروهی دیگر در سال ۱۳۵۱ به اتهام طرح ترور ولیعهد بازداشت شدند. گلسرخی در دادگاهی که به صورت زنده پخش شد از عقاید مارکسیستی و انقلابی خود دفاع کرد و با حکم دادگاه اعدام شد. او در بخشی از دفاعیاتش در بیدادگاه شاه، که فیلم آن بعدها هم بازپخش شد، گفته بود: «زندگی مولا حسین نمودار زندگی اکنونی ماست که جان بر کف، برای خلقهای محروم میهن خود در این دادگاه محاکمه میشویم. او در اقلیت بود و یزید، بارگاه، قشون، حکومت و قدرت داشت. او ایستاد و شهید شد. هر چند یزید گوشهای از تاریخ را اشغال کرد، ولی آنچه که در تداوم تاریخ تکرار شد، راه مولا حسین و پایداری او بود، نه حکومت یزید.» پس از انقلاب مجموعه اشعار او با نام «خستهتر از همیشه» و «ای سرزمین من» منتشر شدند. گلسرخی برخی آثار خود را با نام مستعار منتشر میکرد، از جمله «سیاست هنر، سیاست شعر»، «نیما و حقیقت خاکی» (با نام خسرو تهرانی)، «واپسین دم استعمار»، نوشتهی فرانتس فانون، (ترجمه با نام خسرو کاتوزیان). عکس از کیارنگ علایی
ارسال دیدگاه