آیا بورخس مهم‌ترین نویسنده‌ی قرن بیستم است؟

نویسنده : جین چاباتاری

خواندن آثار خورخه لوئیس بورخس برای اولین‌بار مثل کشف حرفی جدید در الفبا و یا نتی تازه در ردیف موسیقی است. آدولفو بیوئی کاسارس نویسنده‌ی آرژانتینی میانه قرن بیستم و از دوستان بورخس، آثار او را “منزلگاه‌هایی بین مقاله و داستان” توصیف کرده است.
آثار نثر بورخس داستان‌هایی هستند مملو از لطیفه‌های خصوصی و باطنی، تاریخ‌نگاری و پانویس‌های طعنه‌آمیز و پرکنایه. اکثر آن‌ها بسیار کوتاهند و شروع ناگهانی وغیرمنتظره‌ای دارند.
بورخس با استفاده از هزار تو (لابیرنت)، آینه، شطرنج و داستان‌های پلیسی پهنه‌های فکر بسیار پیچیده‌ای را خلق می‌کند. اما زبان او بسیار شفاف و روشن با رگه‌های پوشیده‌ای از کنایه است. او با جملاتی ساده در شکل دستوری زمان حال، خارق‌العاده‌ترین صحنه‌ها را به تصویر می‌کشد و خواننده را وسوسه می‌کند تا در گذرگاه چندراهه‌ای به سوی تخیل بی‌انتهای او گام بردارد.
ویلیام گیبسون، نویسنده‌ی آمریکایی- کانادایی داستان‌های اسرارآمیز که پایه‌گذار سبک موسوم به “ادبیات سایبری” تلقی می‌شود، در مقدمه‌ای بر مجموعه‌داستان‌های کوتاه بورخس با عنوان “هزار تو” احساس خود پس از خواندن اولین کتاب به قلم بورخس را چنین توصیف می‌کند:”اگر در آن زمان من با مفهوم نرم‌افزار آشنا بودم، به گمانم می‌توانستم احساس خود را این‌طور بیان کنم که گویا در حال آشنایی با ابزاری هستم که به خاطر قابلیت تصویری آن یک زمانی پهنای باند نامیده خواهد شد.”
حدود نیم قرن پیش زمانی که مجموعه‌داستان‌های مرزشکنانه و پیشگامانه‌ی بورخس با عنوان “فیکسیونس” به زبان انگیسی منتشر شد، خارج از محافل ادبی شهر بوینس آیرس زادگاه او در سال ۱۸۹۹ و تا حدی شهر پاریس که آثارش در دهه‌ی ۵۰ میلادی ترجمه و چاپ شده بودند، کسی او را نمی‌شناخت.
بورخس در سال ۱۹۶۱ با دریافت اولین جایزه‌ی ادبی فورمنتور از سوی جامعه‌ی بین‌المللی ناشران به خاطر دستاوردهای ادبی بی‌نظیرش یک‌باره به شهرت جهانی رسید. این جایزه به طور مشترک به بورخس و ساموئل بکت اهدا شد و نامزدان دیگر دریافت آن آلخو کارپانتیه، نویسنده‌ی کوبایی الاصل و از بزرگان رئالیسم جادوئی، ماکس فریش، داستان نویس و نمایشنامه نویس سوئیسی و هنری میلر، نویسنده‌‌ی سرشناس آمریکایی بودند. این جایزه به ترجمه‌های انگلیسی دو اثر بورخس به نام‌های “فیکسیونس” و “ هزارتو” شهرت و اعتبار زیادی بخشید و برای خود نویسنده شهرت و احترام زیادی به ارمغان آورد.
بورخس از آغاز نویسنده‌ای بود آشنا و هم‌آهنگ با آثار کلاسیک و حماسی بسیاری از فرهنگ‌های جهان. او دوران کودکی و نوجوانی خود را غرق در مطالعه سپری کرد. به گفته‌ی دونالد یتس از اولین مترجمان آمریکایی آثار بورخس، پدرش که بورخس از او بیماری چشم خود را به ارث برد و او را در سن ۵۵ سالگی کاملاً نابینا کرد، “نویسنده‌ای با موفقیت محدود بود و علاوه بر چند مجموعه‌شعر و داستان‌های تاریخی، اولین مترجم رباعیات خیام فیتز جرالد به زبان اسپانیایی بود.”
دونالد یتس می‌افزاید: “مادر بزرگ انگلیسی بورخس برای او آثار کلاسیک انگلیسی را می‌خواند. با توجه به این که او مشکل بینایی داشت و نزدیک‌بین بود به دنیایی گریخت که در آن کلام از واقعیت‌های زندگی پیرامون او اهمیت و معنای بیشتری داشتند.”
بورخس در سال‌های نوجوانی شعر می‌سرود و به طور مرتب به کتابخانه می‌رفت تا مقالات بلند نویسندگانی همچون ساموئل تیلور کولریدج و یا توماس دی کوئینزی را که در دانشنامه‌ی بریتانیکا چاپ می‌شدند، بخواند. او سال‌های نوجوانی خود را در ژنو و بعد در اسپانیا سپری کرد. در دوران جوانی به عنوان کارمند کتابخانه کار می‌کرد و سپس مدیر کتابخانه‌ی ملی آرژانتین شد. تا سال ۱۹۳۰ او شش کتاب چاپ کرده بود، سه مجموعه‌شعر و سه مجموعه‌مقاله. بین سالهای ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۹ او تمام آثار داستانی خود را نوشت و چاپ کرد که بعدها به خاطر همین آثار به شهرت رسید.
بورخس در یکی از مقالات خود در مورد کافکا نوشت: “هر نویسنده‌ای عناصر و شخصیت پیشرو خود را خلق می‌کند. آثار کافکا تصورات ما از گذشته و همین‌طور درک ما از آینده را اصلاح می‌کنند.”
منابع الهام خود بورخس بسیار متنوع بودند، از پل والری گرفته تا آرتور شوپنهاور، از دانته گرفته تا داستان حماسی قرون وسطایی اروپا به نام بیوولف و حتی کابالا که تفسیر رمزگونه‌ای از کتاب‌های مقدس عبری است.
بورخس آثار والت ویتمن، ادگار آلن پو، جیمز جویس، ویلیام فاکنر، ویرجینیا ولف، آندره ژید، فرانتس کافکا و اشعار حماسی از انگلیسی کهن و زبان‌های باستانی ژرمن را ترجمه کرد. او مارک تواین، رابرت لوئیز استیونسون، لویز کارول، ژوزف کونراد و داستان‌های هنری جیمز از نویسندگان شاخص سبک رئالیسم قرن نوزدهم و رینگ لاردنر ورزشی‌نویس و طنزنویس آمریکایی اوایل قرن بیستم را تحسین می‌کرد.
مارسلا والدس، منتقد ادبی می‌گوید: “کار بورخس را می‌توان ترکیب ادبیات ساده و فاخر توصیف کرد. او مصالح برگرفته از ژانرهایی مثل داستان پلیسی و یا علمی- تخیلی را با ساختارهایی عظیم و سؤالات و مفاهیم فلسفی ترکیب می‌کرد. او عاشق شهر بوینس آیرس بود ولی دنیایی که در داستان‌های خود خلق می‌کرد تماماً از قفسه‌های کتابخانه‌ها نشأت می‌گرفت.”
نوآوری‌ها و دل‌مشغولی‌های بورخس به خوبی در مجموعه فیکسیونس منعکس شده و نشان می‌دهد که او یکی از پیشگامان تلفیق ژانرهای ادبی است. به‌عنوان مثال در داستان “باغی با راه‌های پیچ‌درپیچ” ماجرا از زبان دکتر یو تسون نقل می‌شود که یک جاسوس چینی و از نوادگان حاکم سابق هونان است ولی همه چیز را برای نوشتن یک کتاب و ساختن یک هزار تو رها می‌کند. این حکایت یک معما و یا یک تمثیل بزرگ است که موضوع اصلی آن زمان است ولی در عین حال یک داستان پلیسی هم است.
بورخس در داستان فانتزی خود با عنوان “ویرانه‌های مدور” جادوگری را خلق کرده که با محبوس‌کردن خود در معبد باستانی می خواهد آدمیزادی را ظرف یک دقیقه بیافزیند و در همان یک دقیقه تمام واقعیات هستی را به او تحمیل کند. دراین داستان یکی از همان رازگونه‌های ویژه‌ی بورخس پدیدار می‌شود و آن این است که آیا راوی داستان فردی است که دارد خواب می‌بیند و یا کسی است که او را به خواب برده‌اند؟
کتاب “فیکسیونس” در عین حال دید اصیل و پسامدرن بورخس به کتاب و متن را نیز آشکار می‌کند. او در سال ۱۹۴۱ نوشت:”نگارش کتاب‌های طولانی گزافگری پرزحمت و فقرآوری است. راه بهتر این است که وانمود کنیم که چنین کتاب‌هایی وجود دارند و بعد سعی کنیم که یک خلاصه و یا تفسیری بر آن‌ها بنویسیم. روشی که معقول‌تر، شاید ناشیانه‌تر و تنبلانه‌تر باشد، اما من همیشه ترجیح داده‌ام که بر کتاب‌هایی که در عالم خیال وجود دارند، یادداشت بنویسم.”
یکی از اولین روایت‌های داستانی بورخس با عنوان “نگاهی به المعتصم” چاپ ۱۹۳۳، در حقیقت نقد کوتاهی است به کتابی که در عالم واقعیت وجود ندارد و نویسنده آن یک وکیل هندی ساکن شهر بمبئی است که دیگر به دین پدران خود اسلام اعتقاد ندارد.
در داستان دیگری به نام پییر منارد که در عالم تصور نویسنده کتاب دن کیخوته است، این نویسنده فرضی بخش‌هایی از داستان دن کیخوته را بازتصویر می‌کند. در این روش داستان‌نویسی که عمیقاً تحلیلی است، بورخس این فرضیه خود را تشریح می‌کند که هر کتابی به‌طور مستمر توسط خوانندگان آن روزآمد می‌شود.
در اثر دیگر او به نام “ کتابخانه‌ی بابل” ما با جهانی روبه‌رو می‌شویم که نام آن کتابخانه است و از تعداد بی‌شمار و بی‌نهایتی از تالارهای شش ضلعی تشکیل شده است که از وسط هر یک از آن‌ها یک استوانه‌ی عظیم دستگاه تهویه‌ی هوا عبور می‌کند که دور آن نرده‌کشی شده است.
برخی بورخس را پدر داستان‌نویسی آمریکای لاتین نامیده‌اند که بدون او شاید آثار نویسندگان بزرگ آن دیار مثل ماریو وارگاس یوسا، گابریل گارسیا مارکز، گیه‌یرمو کابررا اینفانته و کارلوس فوئنتس هیچ‌گاه خلق نمی‌شدند.
مارسلا والدس می‌گوید: “تاثیر بورخس بر ادبیات آمریکایی لاتین مثل تاثیر شروود اندرسون بر داستان‌نویسی آمریکا است. این تاثیر چنان عمیق بوده که نمی‌توان هیچ نویسنده هم دوره او را یافت که از بورخس تاثیر نگرفته باشد.” او می‌افزاید:”برخی از آن‌ها به طور غیرمستقیم و از طریق داستان‌های کوتاه خولیو کورتاسار و یا رمان‌های سزار آیراس و روبرتو بولانیو تاثیر گرفته‌اند.”
طی دهه‌های اخیر و از زمان درگذشت بورخس در سال ۱۹۸۶ جایگاه و شهرت جهانی او به رشد خود ادامه داده است.

مهمترین نویسنده قرن بیستم
سوزان جیل لوین مترجم و سردبیر مجموعه آثار پنج جلدی بورخس که توسط انتشارات پنگوئن منتشر شده است، می‌گوید:”امروزه می‌توان بورخس را مهم‌ترین نویسنده قرن بیستم قلمداد کرد. چون او یک قاره‌ی ادبی جدیدی را بین شمال و جنوب آمریکا، بین اروپا و آمریکا و بین جهان کهن و مدرنیته خلق کرد. بورخس با خلق اصیل‌ترین و اوریجیننال‌ترین ادبیات دوران خود به ما یاد داد که هیچ چیزی کاملاً تازه نیست و خلق‌کردن در حقیقت بازآفریدن است، همه‌ی ما یک ذهن واحد و متناقض هستیم و به واسطه‌ی زمان و فضا با یکدیگر مرتبطیم، و این که آدمیان نه فقط خالق و سازنده‌ی داستان بلکه خود داستانند، این که هر آن‌چه ما می‌اندیشیم و درک می‌کنیم افسانه است و هر جزء و گوشه‌ای از دانش ما نیز قصه است.”
سوزان جیل لوین می افزاید:”گو اینکه شبکه جهانی اینترنت که در آن زمان و فضا در کنار هم و به طور همزمان قرار دارند را بورخس کشف کرده است. به عنوان مثال داستان معروف او به نام “ الف” را در نظر بگیرید. در این داستان اولین حرف الفبای زبان عبری به نقطه مشخصی در زمان و فضا بدل می شود که تمامی زمان و هر آنچه را که درجهان هستی وجود دارد در برمی گیرد.”
بورخس در بخشی از داستان “الف” می نویسد:”من یک فضای کوچک به رنگهای رنگین کمان را دیدم که درخشش آن تقریبا غیرقابل تحمل بود. ابتدا فکر می کردم که به دور خود می چرخد اما بعد متوجه شدم که تصور چنین حرکتی در حقیقت وهمی است که به خاطر دنیای سرگیجه آوری که به آن مقید شده در من شکل گرفته است. قطر الف احتمالا کمی بیشتر از دو سانتی متر بود، اما تمام فضا واقعی بدون هیچ کم و کاستی در آن جای داشت.”
چه خوانندگان و چه نویسندگان نکات درخشنده بیشتری را در آثار بورخس کشف می کنند و این برای نویسنده ای که یکبار نوشته بود”من همیشه اینطور تصور کرده ام که بهشت جایی شبیه یک کتابخانه است” میراث شایسته ای است.