ترس از عکاسی خیابانی

نویسنده : اولیویه دونگ

ناامید کننده است، نه؟ شما آماده‌اید که بیرون بروید، دوربین در دستتان است، روز خیلی خوبی است و وقتی به جایی می‌روید که مردم آنجا هستند… ترس و وحشت شما شروع می‌شود. این همان ترس قدیمی از عکاسی خیابانی است. در این مطلب، از سری آموزش‌های عکاسی خیابانی، نکاتی ساده را برای خلاص شدن از ترس (یا حداقل استرس) عکاسی خیابانی با شما عزیزان به اشتراک می‌گذاریم.
تقریباً مثل این است که به محض این که شما شروع به قرار دادن دوربین در مقابل چشمان خود می‌کنید، قلبتان شروع به تندتر زدن بکند و عرق بکنید. دیگر نمی‌توانید در مورد عکسی که می‌خواهید بگیرید فکر کنید، آن از دست رفته است. شما کاملاً مطمئن هستید اگر می‌توانستید به اندازه کافی نزدیک شوید، می‌شد عکس خوبی بگیرید. اما تصمیم می‌گیرید محتاط باشید و با فاصله‌ی بیشتر از سوژه عکس بگیرید (به مردم نزدیک نشوید.(
دوستان من، این حالت ترس از عکاسی خیابانی نامیده می‌شود. و اگر شما دارید این مطلب را می‌خوانید، من کاملاً مطمئنم که می‌خواهید از شر آن خلاص شوید، درست است؟ خبر خوب این است که شما نه تنها می‌توانید این کار را بکنید، بلکه در واقع این کار آنطور که احتمالاً شما فکر می‌کنید نیست. اوه، و این حرف را از کسی که حتی نمی‌توانست به چشم‌های برادر بزرگتر خود نگاه کند، بپذیرید.
اما قبل از این کار، اجازه دهید اول دو نکته را مستقیم و خارج از نوبت مطرح کنم.

۱ نزدیک‌تر شدن هیچ معنایی ندارد
یک عقیده‌ی ناگفته میان عکاسان خیابانی وجود دارد، که شما باید همیشه نزدیک شوید تا بتوانید یک عکس خوب بگیرید. اگرچه احتمالاً نزدیک‌تر بودن بهتر است، اما آنقدر هم الزامی نیست. یک عکس بد، بد است، چه نزدیک باشد و چه دور. تنها نزدیک شدن یک عکس را به طرز جادویی خوب نمی‌کند.

عکاسی خیابانی
مسئله نزدیک شدن نیست. عکس‌های خیلی دوری وجود دارند که عالی هستند و عکس‌های بسیار نزدیکی که ملال آور و کسل کننده‌اند. از قضا، شما ممکن است نخواهید بیش از حد به افراد نزدیک شوید، به طوری که بتوانید آنها و محیط اطرافشان را در عکس بگنجانید. تمام این‌ها را گفتم تا به چه نتیجه‌ای برسم؟ عکاسی خیابانی یک نوع هنر است و نزدیک‌تر شدن گاهی اوقات هیچ تاثیری بر نتیجه نهایی ندارد!

۲ یک دوربین کوچک‌تر بهتر است
برخی از دوربین‌ها توجه بیشتری را نسبت به خودشان جلب می‌کنند. هیچ‌کس واقعاً متوجه یک دوربین جیبی نمی‌شود، اما بیرون آوردن یک دوربین DSLR دوبل باتری با یک لنز بزرگ، باعث جلب توجه مردم خواهد شد. بنابراین، از یک دوربین کوچک استفاده کنید، این کار توجه کمتری را حداقل در آن لحظه، به سمت شما جلب می‌کند.
مردم واقعاً به کاری که شما انجام می‌دهید، اهمیتی نمی‌دهند
ببخشید که این را می گویم. اما شما آنقدر مهم نیستید که مردم در خیابان بخواهند به شما توجه کنند. مگر این که برد پیت یا بیانسه باشید. اگر هستید، لطفاً با من تماس بگیرید! اگر تنها یک فرد عادی مثل بقیه ما هستید، مخلص کلام این است؛ مردم به شما اهمیتی نمی‌دهند. آن‌ها به خودشان اهمیت می‌دهند و اثبات این امر ساده است. تنها کافی است بدون دوربین به خیابان بروید و از خودتان بپرسید چند نفر از این مردم واقعاً به شما توجه می‌کنند.
راهنمایی (جواب): تعداد خیلی کمی از آنها، یا به احتمال زیاد هیچ‌کس به شما توجه نخواهد کرد.
روانشناسی به ما می‌گوید که همه ما چیزی به نام اثر نورافکن داریم، که معتقدیم در کانون توجه قرار داریم و همه به ما توجه نشان می‌دهند؛ اما اینطور نیست، این فقط چیزی است که ما احساس می‌کنیم. اما وقتی شما یک دوربین با خود دارید و نزدیک هستید قضیه کمی متفاوت است، اینطور نیست؟ بله و نه. باز هم، اکثر مردم به شما با یک دوربین توجه نخواهند کرد اما حتی اگر توجه هم بکنند، چه اشکالی دارد؟

چرا از عکاسی خیابانی می‌ترسید
چه مشکلی دارد که مردم وقتی دارید از آنها عکس می‌گیرید، به شما توجه کنند؟ خب، اجازه دهید یک سؤال از شما بپرسم. نگران نباشید، سؤال مربوط به همین موضوع است. شما احساس گناه می‌کنید وقتی رئیستان به شما حقوق می‌پردازد؟ پاسخ (جز در صورتی که شما کار مشکوکی انجام می‌دهید) احتمالاً «نه» است. چون شما در عوض آن حقوق کار کرده‌اید. زمان و مهارت‌های شما در ازای پول او، هیچ مشکلی در این کار وجود ندارد.
اما در خیابان‌ها قضیه فرق دارد. آنجا شما احساس می‌کنید دارید چیزی را از شخصی که از او عکاسی می‌کنید، می‌گیرید. چیزی که مال آنهاست، و شما آن را می‌گیرید. این کار دزدی نامیده می‌شود، نه؟ بنابراین آیا از نظر منطقی اینطور استنباط نمی‌شود که شما احساس ترس می‌کنید چون می‌ترسید در هنگام دزدی مچتان گرفته شود؟ این مسئله به راحتی قابل اثبات است. به محض این که شما از آنها اجازه بگیرید، ترستان از بین می‌رود، چون دیگر هیچ تنشی وجود ندارد.
شما می‌ترسید چون فکر می‌کنید دارید یک کار ذاتاً اشتباه انجام می‌دهید. اجازه دهید طور دیگری به آن نگاه کنیم، آیا شما وقتی فقط در خیابان راه می‌روید احساس ترس می‌کنید؟ نه، چون احساس نمی‌کنید که دارید کار اشتباهی انجام می‌دهید. ترس در عکاسی خیابانی از ترس واکنش دیگران نسبت به عمل اشتباه شما ناشی می‌شود. و بین من و شما، اگر من دزدی می‌کردم، احساس ترس می‌کردم!

درمان ترس
پس پاسخ، درک تبادل ارزش‌هاست که در خیابان اتفاق می افتد. شما چیزی از آن‌ها نمی‌گیرید، شما دارید یک تصویر می‌سازید. شما دارید چیزی خلق می‌کنید. از بین تمام افراد و چیزهایی که می‌توان از آنها عکس گرفت، شما یک شخص را انتخاب کرده‌اید تا یک تصویر از او ایجاد کنید. شما به وجود و اهمیت آن شخص اقرار کرده‌اید.

عکاسی خیابانی
قشنگ به نظر می‌رسد؟ عکس ابزار نهایی عزت نفس است. نگاهی به اینستاگرام خود بیندازید، همه از طریق عکس‌های سلفی خود برای جلب توجه التماس می‌کنند. چرا شما نمی‌توانید کسی باشید که با لنز خود آن توجه را به آنها ارزانی می‌کند؟
تصاویر بسیار قدرتمندند، آنقدر که یک عکاس ژاپنی برای عکاسی از یاکوزاس (Yakuzas)، مافیای ژاپنی اختیار تام به دست آورد. واقعاً قدرتمند است، نه؟
با به تصویر کشیدن یک نفر، شما دارید وجود او را تصدیق می‌کنید. چیزی که هر یک از ما به آن نیاز داریم و در سطح عمیقی از روح و روانمان خواستار آن هستیم.

تبادل بین شما و سوژه
به خیابان بروید، یک اشاره‌ای به کسی بکنید. بخندید و سلام کنید. شما با تصدیق خود روز یک نفر را تغییر داده‌اید. عکس‌ها نیز همینطور هستند، آن‌ها تصدیق بصری هستند. هنگامی که شما از دیدن کاری که انجام می‌دهید (عکاسی از آنها) به عنوان چیزی که اشتباه است دست بر می‌دارید و در واقع به عنوان چیزی خوب با تبادل ارزش‌ها به آن نگاه می‌کنید (آن‌ها وادار به شرکت در ایجاد یک قطعه هنری در ازای عکس خود می‌شوند)، دیدگاه شما کم کم عوض می‌شود. و با این کار شما روش خود برای نزدیک شدن به عکاسی خیابانی را تغییر داده و استرس یا ترستان از بین خواهد رفت.

طرز رفتار و عکاسان خیابانی
این واقعاً جایی است که سحر و جادو اتفاق می افتد چون در اینجا یک حقیقت وجود دارد – خیابان به شما واکنش نشان می‌دهد. طرز رفتار شما در خیابان تعیین خواهد کرد که مردم چگونه نسبت به شما واکنش نشان دهند. تمام رمز کار همین است. اما صبر کنید. اگر این تمام رمز کار بود، چرا من این همه مطالب بالا را نوشتم؟ نمی‌توانستم یکراست به سراغ این بخش بیایم؟ خیابان به شما واکنش نشان می‌دهد، بنابراین نکته فقط این است که با اعتماد به نفس ظاهر شوید، درست است؟

نه نمی‌شد. به خاطر این که باور ندارم شما می‌توانید وانمود کنید (این کار را جعل کنید). من می‌توانستم به شما بگویم به بالا و پایین خیابان‌ها بروید و وانمود به داشتن اعتماد به نفس کنید. اما من فکر می‌کنم مردم این چیزها را احساس می‌کنند، درست همانطور که سگ ترس را احساس می‌کند. اگر فکر می‌کنید دارید کار اشتباهی انجام می‌دهید، احتمالاً این تفکر در طرز رفتار شما خودش را نشان می‌دهد و مردم بر اساس آن به شما واکنش نشان خواهند داد.

کارمای خیابانی
در این مورد با من فکر کنید – شما به بیرون پنجره خود نگاه می‌کنید و می‌بینید که این مرد دارد خندان و بیخیال در کنار خانه شما قدم می زند. سپس یکبار دیگر به بیرون پنجره خود نگاه می‌کنید و این مرد سایه مانند را می‌بینید، که به چپ و راست نگاه می‌کند، انگار که دارد کار اشتباهی انجام می‌دهد. شما نسبت به هر کدام از آنها چه واکنشی نشان می‌دهید؟ به اولی احتمالاً حتی لبخند می‌زنید؛ اما در مورد دومی، ممکن است آماده باشید که با پلیس تماس بگیرید.
همین قانون در خیابان نیز صدق می‌کند، و کارمای خیابانی نامیده می‌شود. شما همان انرژی که به آن می‌دهید را دریافت خواهید کرد. و هیچ سحر و جادویی هم در کار نیست. این به دلیل بازتاب نورون‌هاست، چیزهایی در مغز شما که باعث می‌شوند شما به تقلید از دیگران تمایل داشته باشید. خیابان به شما واکنش نشان می‌دهد. این چیزی است که بین رسیدن به یک نگاه زشت و یک لبخند زیبا تفاوت ایجاد می‌کند.

نتیجه گیری
همانطور که دیده‌اید، مردم کمتر از آنچه که ممکن است فکر کنید، به شما اهمیت می‌دهند، و خیابان‌ها بر اساس این که شما چطور ظاهر می‌شوید به شما واکنش نشان می‌دهند. اگر مثل یک دزد رفتار کنید، مثل یک دزد با شما برخورد می‌شود. اما اگر طوری رفتار کنید که انگار دارید دنیا را می‌سازید، مردم واکنش متفاوتی نسبت به شما خواهند داشت.
چنین چیزهایی را می‌توان وانمود کرد. اما همه چیز بستگی به این دارد که بدانیم کاری که در خیابان انجام می‌دهیم اشتباه نیست. در واقع ما دزد نیستیم، چون به عنوان عکاس تنها به دنبال تفسیر واقعیتی که در پیش روی ما قرار دارد، با لنزمان هستیم. حالا از خانه بیرون بروید و بدرخشید. خودتان باشید، تمرکز خود را حفظ کنید، و به عکاسی ادامه دهید.

پی‌نوشت: عکاسی خیابانی در هر کشوری شامل یک سری قوانین خاص می‌باشد، و بعضاً نیازمند به همراه داشتن مجوز فعالیت است. عکاسان خیابانی در نقاط مختلف دنیا کم و بیش با چالش‌های مشابهی روبه‌رو هستند، مانند برخورد پلیس و ترس از واکنش بد سوژه‌ها (مردم). این مشکلات یا چالش‌ها فقط مختص ایران نیست و عکاسان خیابانی‌ای که فعالیت می‌کنند شخصاً مسئولیت کار خود را می‌پذیرند. برای نمونه، رویی پال‌ها (Rui Palha) عکاس خیابانی مطرح در مصاحبه‌ای که با اریک کیم داشته، به برخی از مشکلاتی که در عکاسی خیابانی با آن‌ها روبه‌رو شده اشاره کرده است.