مخالفت با اعطای نوبل به بکت

نویسنده : تحریریه‌ی ایسنا

اسناد جدید منتشرشده درباره‌ی چگونگی اعطای جایزه‌ی نوبل ادبیات در سال ۱۹۶۸ حاکی از مخالفت سرسختانه‌ی رئیس آکادمی سوئد برای اعطای جایزه به #ساموئل_بکت نمایش‌نامه‌نویس برجسته‌ی ایرلندی است.
به گزارش ایسنا به نقل از گاردین، بر اساس وصیت‌نامه‌ی «آلفرد نوبل» این جایزه باید به نویسنده‌ای تعلق بگیرد که برجسته‌ترین آثار را در جهتی ایدئال نوشته باشد؛ این برنده هر سال توسط اعضای آکادمی سوئد (فرهنگستان ادب سوئد) انتخاب می‌شود و سازوکار انتخاب برنده‌ی نهایی پس از ۵۰ سال فاش می‌شود.
بر اساس اسنادی که اخیراً درباره‌ی انتخاب برنده‌ی نوبل سال ۱۹۶۸ (پس از ۵۰ سال) منتشر شده، «آندرس اوسترلینگ» رئیس وقت آکادمی سوئد با اعطای جایزه‌ی نوبل به «ساموئل بکت» مخالف بوده و درباره‌ی همسو بودن آثار «بکت» با روح جایزه‌ی نوبل تردید فراوانی داشته است.
«اوسترلینگ» در توضیحی می‌نویسد: البته در تأثیر هنری نمایش‌نامه‌های «بکت» تردیدی نیست اما طنز انسان‌گریزانه و بدبینی مفرط در آثار او چشمگیر است. رئیس آکادمی سوئد در سال ۱۹۶۴ نیز با اعطای جایزه‌ی نوبل ادبیات به «بکت» مخالف بوده و این کار را پوچ و بیهوده توصیف کرده بود.
با این وجود «ساموئل بکت» در میان دیگر اعضای کمیته اسکار سال ۱۹۶۸ چهره‌ای محبوب بود و آن‌ها شفقت انسانی الهام‌گرفته در آثار او را می‌ستودند. در آن سال #آندره_مالرو رمان‌نویس فرانسوی، #ویستن_هیو_آودن شاعر انگلیسی و #یاسوناری_کاواباتا دیگر شانس‌های اصلی دریافت نوبل ادبیات بودند.
#ازرا_پاوند منتقد و شاعر آمریکایی و #ای‌_ام_فارستر داستان‌نویس انگلیسی نیز به سبب سن بالایشان از گردونه‌ی رقابت نوبل ادبیات ۱۹۶۸ حذف شدند و #ولادیمیر_ناباکف باز هم به سبب غیراخلاقی خوانده شدن رمان «لولیتا» از سوی داوران کنار گذاشته شد. همچنین #اوژن_یونسکو برای ایجاد بدعت و خلاقیتی جدید در نمایش‌نامه‌نویسی مورد تمجید قرار گرفت اما به سبب محتوای بحث‌برانگیز آثارش از گزینه‌های اصلی دریافت نوبل ادبیات ۱۹۶۸ حذف شده است.
در این میان «آندرس اوسترلینگ» رئیس وقت آکادمی سوئد در تلاش برای انتخاب «آندره مالرو» بوده است، گرچه این نویسنده در آن زمان وزیر فرهنگ دولت «شارل دوگل» بود. «اوسترلینگ» اعطای جایزه به «کاواباتا» و «ویستن هیو آودن» را نیز توجیه‌پذیر می‌دانسته و در نهایت نیز جایزه به «یاسوناری کاواباتا»ی ژاپنی رسید و هیات داوران او را به سبب روایت استادانه ستود.
گرچه دست «بکت» آن سال از جایزه‌ی نوبل ادبیات کوتاه ماند اما او سال بعد (۱۹۶۹) توانست این جایزه را کسب کند. «ویستن هیو آودن»، «آندره مالرو»، #چینوآ_آچه_‌به، «ازرا پاوند» و «ای‌ام فارستر» هرگز نتوانستند در سال‌های بعد هم برنده‌ی نوبل شوند.
«بکت» آثارش را به فرانسه و انگلیسی می‌نوشت و نخستین رمان او «مورفی» در سال ۱۹۳۸ ابتدا در انگلستان و سپس در فرانسه منتشر شد. مهم‌ترین اثر بکت که برایش شهرت جهانی آورد، نمایش‌نامه‌ی «در انتظار گودو» است. برخی از آثار دیگرش «مالون می‌میرد»، «مالوسی»، «همه افتادگان»، «آخرین نوار کراپ» و «آخر بازی» هستند.
مخفی نگه‌داشتن اسرار چگونگی انتخاب برندگان نوبل به این معناست که باید تا سال ۲۰۶۶ منتظر بمانیم تا متوجه شویم آکادمی سوئد چگونه و طی چه سازوکاری در نهایت نوبل ادبیات ۲۰۱۷ را به «باب دیلن» ترانه‌سرا و خواننده‌ی آمریکایی داد؛ انتخابی که با انتقادهایی نیز همراه شد.