پریشان‌بازی

او که اکنون 62 سال دارد، همراهی خود با رادیو را از دوران نوجوانی دانست و گفت:

خاطرم هست که آن موقع‌ها عصرهای جمعه یک نمایش داستانی از رادیو پخش می‌شد که در آن برنامه هنرمندان خوش صدایی بودند که همه در حال حاضر روی بر نقاب خاک کشیده‌اند و در دنیای ناز هستند و از این دنیا رفته‌اند. من اینطور بود که به رادیو علاقه مند شدم و در دوران جوانی کم کم نوشتن نمایش‌های داستانی برای رادیو را آغاز کردم و به عنوان نویسنده وارد رادیو شدم.

او گفت:

اولین ورود من به رادیو در 17 سالگی‌ام بود. آن روزها نیز همانند امروز اهل پریشان بازی بودم و برای رادیو، کارکنانش و کسانی که شنونده آن هستند احترام خاصی قائل بوده و هستم. اولین دستمزدی که از رادیو گرفته‌ام یادم نمی‌آید، چون اصلاً برای پول کار نمی‌کردم. عشقم حضور در رادیو بود و بخاطر عشقم پا در این رسانه محترم گذاشتم.

صالح اعلا ادامه داد:

دستمزدی که رادیو می‌دهد، هر چقدر هم که باشد دستمزد مقدس، مبارک و مهمی برای من است. برای من در زندگی‌ام دو دستمزد بسیار ارجمند است، اولی رادیو و دومی دانشگاه و تدریس. دستمزد رادیو را حتی بیشتر از سینما و تلویزیون دوست دارم. من فکر می‌کنم برای اغلب همکاران عزیزم در رادیو نیز اینگونه باشد که دستمزدی که از رادیو می‌گیرند بسیار با برکت و محترم است.

او که خود مدتی برنامه «سراسیمه سلام» را از شبکه رادیویی جوان روی آنتن داشت، در این خصوص گفت:

برنامه «سراسیمه سلام» جزو اولین برنامه‌های این شبکه رادیویی بود و در واقع اولین سالی که این شبکه رادیویی افتتاح شد،‌ این برنامه در جدول پخش اولیه شبکه قرار گرفت. من از سال 1352 یعنی زمانی که 19 سالم بود استخدام تلویزیون بودم و به عنوان کارگردان و تهیه کننده در صداوسیما رسمی شدم. زمانی که علیرضا نوری و شهرام گیل آبادی به عنوان مدیران رادیو جوان فعالیت داشتند از تلویزیون به رادیو جوان آمدم و برنامه‌ای را تحت عنوان «سراسیمه سلام» ساختم.

صالح علا یادآور شد:

در این برنامه به صورت فی البداهه در خصوص ائمه اطهار (ع) صحبت می‌کردم. همه متن‌ها را تند تند داخل استودیو می‌نوشتم و برای خودم در آن برنامه دلبری می‌کردم.‌ این برنامه ساعت پخش خیلی خاصی داشت و حدود ساعت سه چهار صبح بود که از رادیو جوان پخش می‌شد.

او تفاوت بین رادیو و تلویزیون را چنین برشمرد:

من همیشه برای تلویزیون برنامه سازی می‌کردم و از این منظر زلف گره زده‌ای با تلویزیون داشتم، اما رادیو مخاطب فرهنگی، فرهیخته، با هوش و با کمالات دارد و خیلی افتخار است که شخصی در رادیو کار کند. متاسفانه تنها نقصان رادیو این است که گوش ندارد. یعنی کسانی که این دستگاه را اختراع کرده‌اند برایش یک گوش تعبیه نکرده‌اند. اگر رادیو گوش داشت و همانطور که شنوندگان جان حرف‌های رادیو را می‌شنوند، رادیو نیز می‌توانست حرف‌های آن‌ها را بشنود آن وقت این دستگاه از نظر من یک دستگاه قدسی و آسمانی بود. تنها ضعف رادیو به نظر من این است که تنها می‌گوید و نمی‌تواند بشنود.