پاریس جشن بیکران

mryshahr

اولین چیزی که با خوندن این کتاب تو ذهن آدم به وجود میاد آرزوی زندگی کردن توی اون دوران پاریس هست. دورانی که می‌شد با فقر هم خوشبخت زندگی کرد. توی یه هتل یه اتاق اجاره کنی که فقط برای نوشتنت ازش استفاده کنی و بعد از نوشتنت هم راهی کافه‌ها بشی و با آدم‌های مشهور معاصرت دیدن کنی و شب هم بری خونه و با همسرت که عاشقش هستی عشق بازی کنی و از زندگیت لذت ببری. یه زندگی شاید ایده آل برای خیلی‌هایی که دلشون می‌خواد نوشتن حرفه اصلی زندگی‌شون باشه.‏

همینگوی نویسنده کوچیکی نیست. نمی‌دونم هم که چند درصد از حوادث و دیالوگ‌های این کتاب رو باید واقعی بدونم. فقط می‌دونم که به نظرم نقشی که هدلی همسر همینگوی تو زندگیش داشته اونقدر زیاد بوده که از اون یه نویسنده بزرگ بسازه. خیلی دوست داشتم هدلی هم نویسنده می بود و می نوشت تا بشه از زاویه‌های دیگه هم به همون بخش زندگی‌شون تو پاریس نگاه کرد.
جاهایی که همینگوی از نقش زن اسکات فیتز جرالد توی نوشتن اسکات میگه این میل من بیشتر میشد. زن اسکات به خاطر رسیدن خودش به خواسته‌هاش خیلی جاها باعث به دردسر افتادن و عقب موندن اسکات از کار نوشتنش شد. پس حتماً زن همینگوی از خیلی چیزهایی که دوست داشته زده تا همینگوی به کارش برسه. :)
همین جاهاس که میگن پشت سر یه مرد موفق همیشه یه زن خوب بوده دیگه
:دی


در کل حال و هوای کتاب رو خیلی دوست داشتم. حال و هوای پاریس، این شهری که خیلی‌ها ندیده دوسش دارن یک طرف، و خوندن زندگی نویسنده‌هایی که می‌شناختمشون و از زبون هم همدیگه رو تعریف کرده بودند هم یه طرف، این هم که درباره عادات چطوری نوشتن‌ و خوندنشون صحبت شده بود برای من خیلی لذت بخش بود



تاریخ مطالعه: جمعه 17.دی.89